Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

Είμαστε Όλοι Άνθρωποι




30/10/2014

"Γιατί δεν μένεις πίσω να πολεμήσεις;" Κάθε μέρα στις ειδήσεις δυστυχώς, ακούμε την φράση «και σήμερα πνίγηκαν 5 άτομα στα νερά το Αιγαίου» και το ρεύμα ανατριχίλας διαπερνάει το σώμα του κάθε ανθρώπου, που στις φλέβες του, κυλάει ανθρώπινο αίμα.
Δυστυχώς για μας , είναι άνθρωποι που γλίστρησαν από τα χέρια δικών τους συγγενών και χάθηκαν στα μαύρα νερά . Είχαν και αυτοί ονόματα , γενέθλια, γονείς και παιδιά, αλλά τώρα θα παραμείνουν για πάντα «Αλαν»… Μικροί και μεγάλοι…. Τους ονομάζουμε μετανάστες η πρόσφυγες, αλλά το αληθινό τους όνομα είναι… “άνθρωπος “.
Είναι ψυχές που στα μάτια τους αναγράφεται η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Ο κίνδυνος και το άγχος για το αν θα φτάσουν ζωντανοί, αυτοί και τα παιδιά τους, στην χώρα που μεταναστεύουν, δεν είναι χόμπι, αλλά ανάγκη. Είναι μια ζωή , την οποία έχουν το δικαίωμα, όπως θέλουν οι ίδιοι.
Η γη δεν έχει ιδιοκτήτη, είναι όλων , και μπροστά στους νόμους της φύσης, είμαστε όλοι ίσοι. Όλοι, ανεξάρτητα το χρώμα, τις απόψεις, τη Βίβλο η το Κοράνι. Δεν έφτανε η κακιά τους η μοίρα, αλλά όσοι επέζησαν από το λαθρεμπόριο, τον θάνατο, την απελπισία, βρέθηκαν αντιμέτωποι με την αρρώστια του αιώνα, τον ρατσισμό. Το ψυχολογικό αυτό μικρόβιο που δυστυχώς μεγαλώνει.
Τι είναι ο ρατσισμός; Είναι η ανάγκη των ανθρώπων να καλύψουν τυχόν συναισθήματα μειονεξίας που τους προκαλούνται λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης, που τους ωθεί συχνά στην αναζήτηση εκείνων των στοιχείων ώστε να τους καθιστούν υπέρτερους άλλων. Είναι σύνηθες, επομένως, να επιτίθενται με μειωτικά σχόλια -αν όχι με πράξεις βίας- εναντίον άλλων, μόνο και μόνο για να λάβουν την πρόσκαιρη ικανοποίηση της ενίσχυσης του προσωπικού τους γοήτρου.
Μειώνοντας τους άλλους, αισθάνονται καλύτερα για τον εαυτό τους, εκτονώνοντας
-και όχι επιλύοντας- τα δικά τους συμπλέγματα κατωτερότητας. Η αδυναμία, άλλωστε, του ατόμου να αποδεχτεί τον εαυτό του -με τις όποιες πιθανές ελλείψεις του-, το ωθεί σε αναποτελεσματικές συμπεριφορές απέναντι στη διαφορετικότητα. Έκφανση αυτών είναι κι η ανάγκη ένταξης σε μια ομάδα (φυλετική, πολιτική ή άλλη ένταξη) που του προσφέρει το αίσθημα πως ανήκει κάπου, πως γίνεται αποδεκτός και πως αποκτά θέση σε μια συλλογική ταυτότητα.  Τα συναισθήματα εχθρότητας απέναντι στους άλλους, απέναντι στο διαφορετικό, που υπήρχαν στο άτομο κι ίσως παρέμεναν ανενεργά όσο κινούταν ως μονάδα, ενισχύονται στο πλαίσιο της ομάδας και με τη δυναμική της μαζικής εκτόνωσης οδηγούν συχνά στις πιο βίαιες εκφράσεις του ρατσισμού.
Ρώτησαν ένα δεκαοχτάχρονο γιατί φεύγει από την χώρα του, γιατί δεν κάθεται να πολεμήσει; Και απαντά αυθόρμητα και αφοπλιστικά: "Γιατί δεν ξέρω με ποια πλευρά πρέπει να είμαι. Δεν ξέρω ποιος είναι ο εχθρός σ' αυτόν τον πόλεμο. Και γιατί δεν μπορώ να πάρω ένα όπλο και ν' αρχίσω να σκοτώνω αδέλφια μου, συμπατριώτες μου. Απλά, δεν μπορώ"…
Πως να το μεταφράσεις αυτό σε ένα άτομο, ή χειρότερα σε μια ομάδα ρατσιστών;
Πως εξηγείς τι σημαίνει να βοηθάς, να δίνεις αγάπη, συμπόνια, συμπαράσταση, κατανόηση, ελπίδα, σε ένα παιδί που τον ξεριζώνει η πολιτική και ο πόλεμος από το σπίτι του;
 Εμείς  θα μιλάμε πάντα γι’ αυτό, θα συζητάμε, θα ουρλιάζουμε  εάν είναι ανάγκη να ακουστεί η φωνή μας, γιατί είμαστε όλοι άνθρωποι και αυτή η γη , ανήκει σε όλους !


Γραφείο Τύπου